स्कुल पढ्दा एउटि बाहुनि थिइ खुब माया गर्थि मलाई । हेर्दा सुन्दरि पनि थिइ तर मेरो लक्ष्य प्रेम भन्दा पनि पढाइ तिर थियो । मलाई जसरि पनि एसएलसीमा प्रथम श्रेणी ल्याउनु थियो । त्यो बेला गाउँमा प्रथम श्रेणी ल्याउनेकाे खुब चर्चा हुन्थ्यो मलाई पनि चर्चित बन्ने भुत चढेको थियो त्यसैले उसको मायालाइ ध्यान नै दिइएन । उ र म ६ कक्षा देखि सँगै पढेको । खै उ किन हाे ६ कक्षामा फेल भईछे । सायद हामीसँगै पढ्न लेखेको थियो भाग्यमा । उसको र मेरो मिल्ने चिज भनेको आँखा मात्रै हाे । उसको पनि आँखा हल्का ठुलो थियो र मेराे पनि । आँखा बाहेक अरु केही पनि हाम्रो समान थिएन । न कुल मिल्थ्याे न जात न त हाम्रो आर्थिक स्तर नै । तर उ मलाई ज्यादा प्रेम गर्थि खै किन हाे ??
कक्षामा मेधावि विद्यार्थीभित्र म पनि पर्थेँ । बाहुनि पढाइमा कमजोर थिइ । कहिलेकाहीँ नआएको कुरा मलाई साेध्थी म सिकाइ दिन्थेँ उ बदलामा आँखा मारि दिन्थि म मन्द मुस्कानले त्यसको प्रतिउत्तर दिन्थेँ । खासै पढाइ तिर ध्यान नै दिन्न थि । सायद उ साेच्दि हाे जिन्दगी माेज हाे त्यसैले हाँसेर बिताउनु पर्छ । कहिलेकाहीँ स्कुल पछाडि बाेलाएर खै के के साेध्थि म अलिक लज्जालु थिएँ उत्तरमा मुस्कान मात्रै दिन्थेँ सायद उसलाई त्यहि मुस्कान प्याराे थियो ।
मेरो र उसकाे दैनिकी पनि फरक थियो । म स्कुल सकेर घर फर्के लगत्तै आमाले तखेतामा राखि दिनु भएको बिहानकाे भात माइकाे बुबु शीत सुप्पुक्क पारेर बाख्रा गाेठालाे लाग्नु पर्थ्याे । बेलुकी फर्कँदा अलिकति बाख्रालाई स्याउला नि ल्याउनु पर्ने हुन्थ्यो । बस त्यहि समयमा गाेठालाेमा नै गणितका गृहकार्य सकिसकेकाे हुन्थेँ म । गृहकार्य सकेर स्याउला काट्याे अनि भारि हालेर माथि डाँडामा बिसाएर फेरि बाख्रा खाेज्न तिर लाग्नु पर्थ्याे । बाख्रा जम्मा गरेर घर फर्कँदा झमक्क साँझ परिसकेको हुन्थ्यो । फेरि घरमा आयो घरायसी काम पनि गर्नुपर्ने पढ्ने समय प्राय नहुने । तर बाहुनिकाे त काम केही गर्नुपर्ने थिएन । स्कुल सकेर घर जाँदा उसकी आमाले ताजा खाजा बनाइ सकेकी हुन्थिन् उ खाजा खाएर खेल्न निस्कँन्थि । साँझ धुलाम्मे भएर फर्कँन्थि । अनि हातखुट्टा धाेएर चाेटामा जान्थि र नेपालीकाे दुईचार वटा कविता ठूलो स्वरमा पढ्थि । ताकि वरपरकाले पनि फलानोकि छाेरि खुब पढ्छे भन्ने हाेस् । बाटोमा हिँड्नेहरु कहिलेकाहीँ उसको प्रसंसा पनि गर्थे त्यहि ठूलो स्वरमा पढेको सुनेर ।
मलाई बाख्राहरुले जिन्दगी चिन्ने अवसर प्रदान गरे या भनाैँ उनिहरु पनि मलाई खुब प्रेम गर्थे । त्यसैले कहिल्यै पनि अरुको बालिमा पसेर बालि खाएनन् जसको परिणामस्वरूप मैले कसैको गालि खानु परेन । सायद उनिहरुलाइ पनि मलाई अरुले गालि गरेको मन पर्दैन थियो हाेला । कहिलेकाहीँ घाेर्ले खसी म पढेको ठाउँमा आएर उग्राएर बस्थ्याे । अनि चर्न जा भनेर म कराउदा बिचरा उ आँखामा आँसु पार्दै तलतिर झर्थ्याे । मलाई बाहुनिले भन्दा ज्यादा प्रेम सायद बाख्राहरुले गर्थे त्यसैले उनिहरु मेरो समिपमा हुँदा खुसि हुन्थे । हुन त जनावरले प्रेम व्यक्त गर्न सक्दैनन् तथापि हामी महसुस गर्न सक्छौं । हरेक साँझ बिहानकाे मेरो डिउटि गाेठालाे र घासदाउरा थियो । त्यसैले पनि मलाई बाख्राहरु प्रिय लाग्थ्यो । अति मिलनसार साथि नै थिए ती बाख्रा पनि ।
उता बाहुनि प्राय गृहकार्य नगरीकन स्कुल जान्थि । अनि हतारहतार मेरो कापि मागेर भटाभट सार्थि र सरलाइ बुझाँउथि । उ बाठि थिइ सकभर गालि खान्न थिई तर लाेद्दर थिइ । लाष्ट ब्यन्चमा बस्थि अनि सरले साेध्लान्कि भनेर प्राय टाउको झुकाएर बस्थि । उसलाई ट्यालेन्ट हुनु थिएन बस समय कटाउनु थियो गालि नखाईकन । सधैं विद्यालयमा हाेलपास सिस्टम चल्यो त्यसपछि उ कहिल्यै फेल हुन परेन । यहि क्रम निरन्तर १० कक्षा सम्म चल्यो । दशमा पुगेपछि मैले पुरै ध्यान पढाइ तिर दिन थालेँ प्राय बाहुनिकाे मेरो बाेलचाल नै हुन पाएन । बिहान हामाे ट्युसन हुन्थ्यो तर उ कमजोर ग्रुपमा थिइ म ट्यालेन्ट ग्रुपमा त्यसैले भेटघाट अलिक पातलो भयो ।
टेस्ट नजिकिँदै जाँदा विद्यालयमा काेर्स पनि सकियो त्यसपछि म स्कुल जान छाेडेँ घरमै बसेर प्राक्टिस गर्न थालेँ अनि केही अप्ठ्यारो परे सरलाइ साेध्न कहिलेकाहीँ स्कुल जान्थेँ । एक दिन उ पनि स्कुलमा रहिछे । अनि भन्दै थिइ अचेल त मान्छेहरु अलिक ठुलाबडा भए छन् । हामिसित त बाेल्नै छाडे । तर मैले उसलाई वास्तविकता भन्दा पनि उ सधैं त्यहि गुनासो गर्थि । टेष्ट आयो राम्रोसँग पास पनि भईयाे बाहुनि पनि पास भइछे । अनि बिदाइकाे कार्यक्रम भयो स्कुलमा बिचरी बाहुनि त्यो दिन खुब राेइ सायद उसलाई लाग्यो हाेला उसको मुटुमा अंकुरण भएको प्रेम अब छिट्टै मर्दै छ पुर्ण आकार धारण गर्न नपाउँदै ।
सम्झाउने काेसिस गरेँ सबैलाई तर खै केटिहरु किन हाे बढि नै भावुक भने। कहिलेकाहीँ त शंका पनि लाग्थ्यो कि यिनिहरु राेएर देखाउन खाेजेका हुन् या साँच्चिकै राेएका हुन् । हुन त बिछाेडमा सबैलाई पीडा हुन्छ । मलाई पनि थियो तर त्यो बिछाेड सफलताको लागि थियो जिन्दगीको अर्को पाइला उठाउनु थियो । त्यसैले पछाडिको सिँडि नछाेडि अगाडि बढ्ने सम्भावना थिएन । अब पिर लिएर केही हुनेवाला छैन भन्दै मन बुझाइयाे ।
कार्यक्रम सकेपछि बाहुनिले फेरि स्कुल पछाडि बाेलाइ अनि हातमा एउटा खाम थमाइ रुँदै । अनि हिँडि उसको घरतर्फ केही नबाेलि । म पनि आँखामा आँसु भर्दै लागेँ घर तिर । त्यो खाम स्कुलमा नै खाेलेर हेराैँ जस्तो नलागेको त कहाँ हाेर फेरि अरुले देख्लान् भन्ने डरले खाेल्ने हिक्मत आएन । बाटोमा पनि खाेलेर हेराैँ झैँ लागेको थियो तर मनलाई कन्ट्रोल गरेँ । हतारहतार घर पुगेर ड्रेस नफेरि खाम खाेलेँ । वाह सेन्टकाे वास्नाले पुरै काेठा मगमगाउन थाल्यो । पत्र खाेलेँ बिचरीले मायाको धेरै कुरा लेखेकी रैछ । सायरि गजल कविता त कत्ति हाे कत्ति । माया प्रेमका रसिला अनि कसिला शब्दले सुसज्जित त्यो प्रेम पत्र मेरो जिन्दगीको पहिलो पत्र थियो । जिन्दगीमा कुनै पत्र पढेको थिईन । व्याकरणमा पत्र कसरी लेख्ने भन्ने त पढेको हुँ परिक्षामा पनि १०नम्बरको काे प्रश्न आउँथ्यो नेपाली विषयमा पत्र लेख भनेर तर यसरी मिलेको शब्द लहरमा लेखिएको पत्र पहिलो चाेटि पढेँ ।
उसले लेखेको त्यो पत्रले मेरो दिमाग यसरी हल्लायाे कि मैले चारैतिर उ मात्रै देख्न थालेँ । त्यो रात उसको कल्पनामा अनिदाे मै बित्यो । छट्पटी उकुसमुकुस खै के के भयो के के अहिले पनि सम्झँदा मन कस्ताेकस्ताे हुन्छ ।
बिहान उठेर उसलाई भेट्न जाउँ कि जस्तो पनि नलागेको हैन तर धैर्य गर्नुपर्छ भनेर गइन । पत्रकाे प्रतिउत्तर पठाउनु ल भनेर उसले पत्रकाे बिट मारेकि रैछ तर मलाई त्यति राम्रोसँग पत्र लेख्ने मेसाे थिएन । जसाेतसाे लेखिसकेकाे चाहिँ थिए । पर्सिपल्ट स्कुल गएँ केही नआएको कुरा सरलाइ साेध्न भनेर त्यतिबेला थाहा भयो उ शहर गई सकि छ एसएलसीकाे लागि । हुन त अझै एसएलसी आउन १३ दिन बाँकी थियो ।
मेरो पत्र उसको हातमा पुग्ने सम्भावना लगभग अन्त्य भएकाे महशुस गरेँ । अनि लेखिएको त्यो पत्र त्यहि खाममा हालेर उसको पत्रसँगै मेरो किताब राख्ने बाकसमा राखेँ । अझै पनि त्यो पत्र सुरक्षित छ त्यो बाकस भित्र मेरो नाेट र किताबहरुसँगै उसको हातको प्रतीक्षा गरेर बसेकाे । एसएलसी दिँदा भेट त भयो तर खासै बाेलचाल भएन । परिक्षाकाे अन्तिम दिन घुम्न जाने प्रस्ताव साथीहरूले राखे घुम्न गइयाे पनि । तर एक्लै गएको जस्ताे मज्जाले बाेल्ने र खुल्ने अवसर मिलेन । परिक्षा सकेको पर्सिपल्ट उसले मलाई उ शीत घुम्न जाने अफर गरि या भनाैँ रिक्वेष्ट गरि । हामी गयौं खै के पार्क हाे नाम त मलाई याद छैन तर उ पहिला पनि गएकि रेछ अनि उसैले लगि । एकान्त त्यो ठाउँमा हामी छुट्टै एउटा धुपिकाे रुख मुनि बस्याैँ । उ मेरो समिपमा आएर बसि हल्का स्पर्श गरेर । म लज्जालु भएँ उ मुसुक्क हाँसि अनि अनायासै हल्का चुम्बन दिई । खै किन उ यति छिट्टै जाेशमा आइ थाहा छैन तर उसले मलाई न्यानाे मायाको आभाष भने दिई । त्यो दिन हामी पहिलोपल्ट सँगै बसेका र खुलेको पनि जिन्दगीको धेरै सवालमा उसले कुरा गरि । अनि गुनासो पनि पाेखि र माया पनि दर्साइ ।खै उसलाई मेरो मायाको किन यत्ति जरुरत थियो मलाई थाहा थिएन । उ मरिहत्ते गर्थि । त्यो दिन उसको काखमा सुतेर आकाश नियालेँ पुरै आकाशमा उसको तस्बिरहरु कुदिरहेका देखेँ । त्यतिबेला लाग्यो कि म पुरै उसमा बिलिन भइसकेको रहेछु । उसले पनि बेलाबेला चुम्बन दिन्थि तर हल्का मात्रै । मानाैँ कि उसको ओठले मेरो गालामा खासै स्पर्श नै गर्न हुँदैन झैँ गरि । उसले पनि मेरो छातिमाथि टाउको राखेर भनिथि उ म बिनाको जिन्दगी शाेच्न पनि सक्दिनँ भनेर । करिब ६ घण्टाकाे बसाइ पछि हामी छुट्टिएर म मेरो काेठा तिर लागेँ त उ उसको काेठा तिर लागि । स्मृतिमा उसका तस्बिरहरु सल्बलाइरहेका थिए बाटोमा कसै शीत बाेलिन । मात्रै उसको कल्पनामा डुबेँ । त्यो दिन खाना नखाई सुतेँ थाहा छैन उसले खाइ या खाइन । तर म भने उसको प्रेमले पुरै भरिएको थिएँ भाेककाे आभास नै भएन । मात्रै उसकाे तस्बिर देखेँ काेठाभरि । अनि शाेच्न थालेँ जिन्दगीको बारेमा वाह एकजनाले माया गर्दा पनि मान्छे कत्ति बदलिँदो रहेछ है । उसले त बिहे देखि हाम्राे छाेराछाेरिकाे नाम के राख्ने सम्म जुराइ सकेकी थिइ तर म भने हाम्रो प्रेम सफल हुन्छ भन्नेमा विस्वस्थ भइसकेको थिइन । तथापि उ बिना बाँच्न सक्छु भन्ने चाहिँ मनमा एक रति पनि थिएन । छुट्टिएर काेठामा पुगे पनि मन सधैं उ तिर मात्रै थियो । भाेलिबेर त घर फर्कनु थियो मलाई तर उ अलिक दिन पछि फर्कने कुरा उसले बताएकी थिइ । म लागेँ भाेलि बेर घरतिर झाेला बाेकेर । घर गएको महिना दिन सम्म पनि उ आइन गाउँमा अनि मनमा झन चिन्ता बढ्यो । उसको यादमा डुब्दाडुब्दै म गहिराइमा पुगिसकेको थिएँ । तर उ फर्किन कहिल्यै । पछि थाहा भयो उसको बिहे उसको ठुलो बुबाले शहरको धनी घरमा गरिदिनु भएको रे छ । सायद धनले उसको आवश्यकता पूरा भयो हाेला तापनि अझै उ म झैँ तड्पिरहेकि छ कि भन्ने झिनो आशा मनमा बाकेर टुटेको सपना सँगाल्दै जिउन थालेँ । केही बर्ष पछि फेरि भेट भाे बाहुनि त दुब्लो भइछे सायद मेरो यादमा डुबेर हाेला भन्ने शाेचेँ बाेल्न सकिनँ आँखामा आँसु आयो उसले पनि आँसु झारि । बस सम्बन्ध सकियो तर उसले दिएको त्यो पत्र अझै पनि मगमगाइरहेकाे छ त्यो बाकसकाे कुनामा । जसरि मेरो हृदयमा उसको प्रेम रमिरहेकाे छ ।
